My little pony

Gdy już przebijesz się przez gęste, bujne zarośla, wąsko rosnące, rozłożyste drzewa czy ściśnięte pnącza i liany, znajdziesz miejsce bardzo, co aż dziwne, spokojne i przyjazne. Oprócz kilku paproci, dziwacznych kwiatów rozpylających specyficzną woń, kolorowych mchów czy grzybów o wybujałych kształtach, nic nie zagrodzi Ci widoku - polana ta, z lotu ptaka widziana w kształcie skrzydła, odziana jest jedynie miękką, wonną trawą, gdzieniegdzie tworzącą gęstsze kępy. Idealne miejsce do wypoczynku, po długiej wędrówce, przejrzenia zbiorów, czy poszukania ziół, pożywienia - bowiem nisko rosnąca roślinność uzdatnia wypatrzenie co mniejszych roślinek, które aktualnie są obiektem naszych poszukiwań. Cisza, spokój, miejsce idealne do wypoczynku czy wpatrywania się w gwieździste niebo - poprzez korony drzew, w innych częściach lasu, nie jest to możliwe.

Z zewnątrz potężne, niezwykle rozłożyste drzewo, którego ogromne gałęzie pną się nisko, oblane mrokiem charakterystycznym dla Lasu Everfree, oraz otoczone nieprzebytym gąszczem. Drzewo, mimo wysokiej wilgotności nadającej miejscu tropikalnego akcentu, dzięki pielęgnacji zamieszkałej tu zebry, nigdy nie gnije, pozostając pięknym i wonnym przez wiele, wiele lat. Na swawolnie wiszących pnączach zawieszone zostały słoiki z robaczkami świętojańskimi, aby ciemność nie odstraszała gości, oraz kilka zapachowych toników czy butli. Co prawda nasza przemiła klacz nie zdaje sobie sprawy, iż małe drzwiczki w połączeniu z oknami bijącymi żółtym blaskiem dają efekt pobudzający wyobraźnie - wygląda to bowiem niczym straszna paszcza, bądź jeden ze Strasznodrzew, o których tajemniczości i niebezpieczeństwie krąży pełno pogłosek. Dodatkowo mnóstwo drewnianych, pomalowanych groźnie masek, które Zecora przywiozła ze swej ojczyzny, dla niektórych są specyficzną ozdobą, a dla niektórych szpetnym straszydłem - na szczęście wnętrze chatki mimo małych rozmiarów, jest o wiele bardziej przytulne i bezpieczne.
Tuż przy suficie pozawieszane są lampy, buchające magicznymi płomykami, dające niewiele światła - czarno-białej w zupełności to wystarcza. Pośrodku jednopiętrowego domostwa znajduje się symboliczny kociołek, w jakim co i rusz gotuje się to nowa mikstura, to warzy nowy tonik, to nowa trucizna bądź prędzej - odtrutka. Masek i dziwacznych, plemiennych artefaktów jest jeszcze więcej - Zecora mimo wszystko nie chce zapomnieć o swych prawdziwym pochodzeniu, i rodzinie, przede wszystkim. Istna burza woni, jaka uderza do nozdrzy za pierwszym wdechem, bywa duszna i irytująca, lecz na dobrą sprawę sprzyja medytacji, wręcz zapewnia towarzystwo w samotności i ciszy, jaka pochłania to miejsce. Oprócz drewnianych półeczek na flakoniki, mikstury czy inne składniki, tuż przy suficie prezentuje się wspaniała biblioteka, pełna rzadkich ksiąg - stale przybywają tu nowe egzemplarze, mimo, iż znaczną część wręcza Twilight, aby wesprzeć jej biblioteczkę - krążą plotki, iż śmiało handluje z Wędrowcami, bądź pisze je własnoręcznie. Miejsce to jest niezwykle tajemnicze, w każdym zakamarku zdaje się czyhać coś nowego, coś dziwnego bądź strasznego - lecz rzadko kiedy ma gości, co bardzo przytłacza Szamankę. Chętnie udziela rad, bądź wytwarza eliksiry o różnym działaniu, dla każdego.

Za dnia owe miejsce nie wygląda strasznie, blade strugi światła przedostają się przez gęste korony drzew, oświetlając zieloną dróżkę. Lecz jeżeli kucyk ośmieli się panoszyć po lesie w osłonie mroku, natrafiając na to miejsce - odkryje prawdziwą stronę tej części zagajnika. Drzewa, w których dawne już moce okrutnej Nightmare Moon, wyżłobiły tajemnicze twarze, nie zwiastują nic dobrego, lśniąc kwistoczerownym blaskiem. Z oddali do uszu zagubionych dochodzą dźwięki przerażające, zaś próby ucieczki kończą się nieudolnie - do dziś nie wyjaśniono przyczyn faktu, iż po wpadnięciu w sidła tutejszego miejsca drzewa wręcz "zagradzają" możliwe drogi ucieczki. Nie wiadomo również co stało się z kucami, które dotarły aż tu, nie ujarzmiając przerażających drzew, które przepełnione są nienawistną mocą dawnej okrutniczki, aczkolwiek na oczy, w Ponyville, nikt ich już nie ujrzał, zaś słuch zaginął...

Wielowieczne klify i skały w lesie Everfree nie są niezniszczalne - z czasem ich struktura staje się coraz bardziej krucha, aż na tyle, by pod wpływem nacisku kopyt cały, potężny blok skalny zawalił się z zabójczym impetem w dół. Tak było i w tym przypadku - powstała niezwykle głęboka przepaść, która uniemożliwia pokonywanie dalszej drogi, prowadzącej do tajemniczych ruin zamku. Więc wędrowcze, jeżeli nie masz skrzydeł, przedostanie się na drugą stronę jest niemożliwe. Pozostaje Ci długa, nużąca, pełna pułapek, droga okrężna, albowiem upadek z takiej wysokości niewątpliwe nie wróży nic przyjemnego.

To właśnie w tym miejscu początek ma każda wyprawa, często kończąca się jedynie ZAMIAREM wdrapania na szczyt - wysokość góry, nieco wysuniętej poza granice Ponyville, przyprawia o spory dreszczyk emocji. Na szczyt prowadzą dwie dróżki - pierwsza, niebezpieczna i stroma, gdzie liczyć można jedynie na siłę własnych kopyt, wkładając je w malutkie szczeliny między głazami, bądź desperacko chwytając się pomniejszych korzeni roślin, jakie zdołały wyrosnąć w tak ekstremalnych warunkach. Druga, częściej wybierana lecz równie zdradliwa - wąską ścieżką, która wolna okrąża górę wokoło - jak się okazuje jest niemalże tak samo niebezpieczna, gdyż prastare stoki mają spore skłonności do prezentowania siły swych lawin, przepaście utrudniają pokonywanie drogi w spokoju, zaś żmudna melancholia sprawia, iż nie jeden turysta pada z wyczerpania, żałując swego wyboru.

Wodospad w głębi lasu, będący częstym miejscem spotykania kucyków, ze względu na wygląd i wygodę. Rzeka przepływa przez cały las i w niektórych miejscach są mostki.

Duża, wykwintna restauracja z przepysznym jedzeniem, przekąskami i napojami. Wiele kucyków przybywa tam by się najeść.